Zaterdagochtend, we proberen weer een beetje uit te slapen, een beetje bijtanken, want ons programma hier in Normandië is wel veel actiever dan dat we de laatste tijd gewend zijn. We kopen voor de middag een nieuw parkeerkaartje, want zoals in het vorige weekverslag gezegd te hebben, het kon hier op de een of andere manier maar per dag. Nadat we het kaartje achter de ruit hebben gedaan zijn we naar het centrum van Honfleur gelopen. Waar je serieus binnen 5 minuten bent, want zo dichtbij is het vanaf de camperplaats. We hoorden vanochtend nog van een ander stel dat er markt was en dat de kerk echt een aanrader was om even naar binnen te gaan. Nadat we een stukje gezellige markt hadden gehad zijn we doorgelopen naar een uitkijkpunt over de stad. Mijn hemel, wat een klim was dit. Te steil voor Sjef dus Justin heeft hem getild en ik liep met rugtas en camera omhoog. Die hond weegt inmiddels wel wat dus voor mij is dat niet te tillen heuvel op.
Wandelend door Honfleur
Boven aangekomen lopen we langs een oud kappelletje en hebben we een uitzicht over het industrie gedeelte. Ja niet heel mooi natuurlijk. We vervolgen de weg en komen op het echt uitkijkpunt uit. Wow dit is wel mooi. Je kan vanaf hier zelf de camperplaats zien zo ver kun je kijken. We drinken allemaal even wat en gaan naar beneden. Dit keer met een slingerpad naar beneden, zodat we aan de andere kant van de stad uitkomen. Ook voor Sjef weer te steil, maar dit maal til ik hem, we gaan tenslotte naar beneden. De markt wordt op dit moment afgebroken en opgeruimd, wel jammer want we hadden nog wel even een rondje willen lopen. Wanneer we bij de Ste-Cathérine kerk aankomen is het dus ook druk met busjes en mensen om alles op te ruimen. Maar toch spieken we even om de beurt binnen. Het bijzondere aan deze kerk, hij is van hout gemaakt. Hij is in de 15e eeuw gebouwd door scheepstimmerlieden, die God wilden danken voor het ‘winnen’ van de Honderdjarige oorlog. De zijkanten van de kerk doet je echt denken aan een schip, echt heel mooi en bijzonder om te zien. We lopen hierna nog door een stukje centrum en gaan dan weer richting de camperplaats. We genieten nog even van een late lunch en werken nog een paar uurtjes. ’s Avonds is Ajax-PSV op tv, dus dat wil Justin graag zien. Houd maar op over de uitslag tegen hem, want dat is natuurlijk dramatisch.
De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar Caen. We hebben daar een camperplaats gevonden naast het museum Mémoral de Caen. Een museum over de Tweede Wereld Oorlog en ook een gedeelte Koude Oorlog. Nou zijn wij hier vooral heengegaan voor het stuk over de Tweede Wereld Oorlog en slag bij Normandië. Voordeel van de camperplek, we hebben stroom. Dus Sjef kan zonder problemen met de airco heel zacht aan in de camper blijven. Een poos geleden dat we echt met z’n tweeën op stap zijn geweest. Het museum was heel indrukwekkend. We hebben ook de audiotour gedaan, zodat je net even iets meer uitleg krijgt over de gedeeltes. Wel hadden we verwacht dat de Slag bij Normandië nog wat uitgebreider zou zijn, maar we zien daar de komende dagen als het goed is nog genoeg van. Na een paar uur in het museum gelopen te hebben, zijn we weer terug gelopen naar de camper. Sjef lag onder aan de trap (bij het bed) heel zielig te kijken. Hij moet er natuurlijk ook aan wennen, maar hij had de hele camper om in rond te lopen en we hadden de radio aangedaan voor iets geluid. We hebben besloten hier nog een dag extra te blijven zodat Justin goed kan werken. De plekken zijn namelijk echt gigantisch dus we kunnen ook nog lekker buiten zitten met het luifeltje uit.
Zoals gezegd, maandag is een werkdag. Wel hebben we nadat Justin klaar was nog een stukje door het ‘park’ gelopen met Sjef. Ja het park, eigenlijk een beetje de tuin van het museum. Daar kan je vanaf de camperplaats zo op lopen en kan je de herdenkingstuinen nog bezoeken. Niet zo heel bijzonder en ook niet zo goed onderhouden. Beetje tegenvallend, maar ach we hebben weer wat beweging gehad, haha. ’s Avonds spelen we nog een spelletje en lopen en rennen we nog een stuk met Sjef. Die is zo hyper de piep, die moet echt even wat energie kwijt. De volgende ochtend, voor de wekker, hoor ik Sjef al piepen. Maar anders piepen, meer zo van ‘ik heb het koud’ piepen. Dus hup ik eruit, aangekleed en haal hem uit de bench. Ja meneer had het koud dus ik heb hem even vastgehouden en ben toen met hem gaan lopen. Toen ik weer terug kwam zag ik ook dat zijn kleedje helemaal niet goed lag, toen dacht ik nog, vind je het gek dat je het koud hebt. Slaapt op een plastic plaat. Nou verassing, onder geplast. Niet alleen z’n kleedje maar ook op z’n zebra (knuffel tochtstrip van de Action). Bedankt Sjef, weer extra werk voordat we gaan rijden. Hup spullen maar even buiten neergelegd, bench schoongemaakt en een handdoek erin. Na het ontbijt heb ik die pisdingetjes even gewassen en opgehangen in de douche om te drogen. We willen op tijd gaan, want we gaan nog een bunker bezoeken voordat we naar de overnachtingsplek gaan.
We komen aan bij de gratis parkeerplaats voor campers in de buurt van de bunker. We moeten nog wel een stukje lopen, maar dat nemen we maar voor lief. Het is een gigantische krappe plek en we zijn echt bang dat we hier straks met schade weg rijden. Maar we gokken het er op. We zijn 2x van looproute gewijzigd. Wilden eerst over het strand, maar het werd vloed en dan kan je hier helemaal niet meer lopen. Dus maar langs de weg, warm, maar we hoeven niet heel ver. Er zou een weg moeten zitten naar beneden, maar daar bevindt zich nu een chaletspark met daarvoor een slagboom. Nou zijn we even stout geweest en zijn we tegen mijn gevoel in het privé park opgelopen om te kijken of we vanaf daar het strand op konden en ‘de bunker’ konden zien… Nou geen bunker hoor! Vreemd, misschien komt dit omdat het vloed is?! We liepen bij de ingang en toen kwam er een Nederlandse auto ook daarop rijden. Justin is daar even naartoe gelopen om te vragen of zij ook naar die bunker op zoek waren. Ja dus… Justin heeft maar verteld wat wij hebben gezien en gezegd dat wij weer verder gaan.
Met ingeklapte spiegels verlaten wij de parkeerplaats, zo krap is het dus hè, snap je niet van een speciale camperparkeerplaats. Maar goed, we gaan op weg naar het plaatsje Arromanches-les-Bains. Hier moet heel veel te zien zijn qua historie. De camperplaats ligt bovenop een klif en we hebben nog een mooi plaatsje aan de rand kunnen bemachtigen met prachtig uitzicht over de zee heen. Met in de zee nog restjes van de ‘Kunstmatige Haven’. Er kwam een Nederlandse vrouw ons vragen of wij toevallig een gasnippel hadden. Je weet wel, zo’n ding om op de aansluiting te zetten om de LPG fles te vullen. Nou die hebben wij, ze was dolgelukkig, dus we leende onze even aan haar uit. Ze kwam ze na het avondeten weer terug brengen met een heerlijke fles fijn. Lekker! Hierna gaan we naar het strand toe, daar is het ’s middags wat te heet voor geweest en het was vloed. Op het strand ben je nog dichterbij de brokstukken en overblijfselen en krijg je toch een beetje een apart gevoel. Nadat Sjef was uitgerend op het strand zijn we weer terug naar boven gelopen. Hebben we genoten van een lekker koud wijntje.
Arromanches-les-Bains ontdekken
Woensdag zijn we rond 11 uur richting het centrum gelopen. Vanaf de camperplaats ben je er zo en zelfs naast de camperplaats bevind zich al een herdenkingsplek met verschillende kunstwerken. Heel mooi en indrukwekkend. Ja dat woord ‘indrukwekkend’ gebruik ik hier veel. Andere woorden kan ik niet echt vinden om dit allemaal te omschrijven. Onderweg naar het centrum kom je nog meerdere dingen tegen. Zoals een tank en onderdelen van de drijvende haven. Op het strand kan je hier nog meer van bewonderen, best bijzonder dat dit allemaal bewaard is gebleven. We zijn er wel sneller doorheen als gedacht. Een uurtje later lopen we alweer boven. Vanmiddag dus nog even werken en morgen gaan we weer verder. We willen verschillende stops maken en dan overnachten in Saint-Mere-Église.
Donderdagochtend vertrekken we op tijd. Ik word door een vrouw nog aangesproken dat er Parvo heerst hier in de buurt en in de buurt van Lille. Nou gelukkig is Sjef volledig ingeënt en let ik op wat hij doet. Maar is altijd fijn om even gewaarschuwd te worden. Je kunt het beter voor zijn namelijk. Nadat wij de wc en het vuil water hebben geleegd vertrekken we. De eerste stop is bij ‘Batterie de Longues-sur-Mer’. Dit zijn Duitse kanonnen die als een van de weinige nog in hun oorspronkelijke staat zijn gebleven. Die kanonnen hebben een bereik van 20 km en verdedigde zo de kustlijn tussen Gold Beach en Omaha Beach. Dit was best bijzonder om te zien, want de geweren zie je dus ook gewoon nog erin zitten en je kunt er zelf een rondje door lopen. We wandelen weer terug naar de camper en vertrekken naar het volgende stoppunt.
De Amerikaanse Begraafplaats bij Omaha Beach, ja die hakt er wel even in. Zo mooi en netjes onderhouden. Iedereen is rustig en heeft respect, hoe druk het ook was. Na een stuk kan je de kruisen van dichtbij bekijken. Dit brengt nog wel even een extra lading mee. Sommige lichamen konden niet worden geïdentificeerd maar zijn wel begraven. Ook zijn er nog zo’n 1557 soldaten die vermist zijn, waar dus helemaal niks van gevonden is. Deze namen staan op een muur achter het gedenkteken. Ja dit is toch wel een plek waar je een keer heen moet gaan. Nadat we alles hadden bekeken zijn we weer terug gelopen naar de camper. Honden mogen het terrein niet op dus Sjef moest even op de camper passen. We eten nog even snel wat, laten Sjef uit en gaan weer verder. We wilden eigenlijk nog naar de Duitse begraafplaats gaan, maar op de een of andere manier hoeft dat van mij niet. En zijn we het ook zat van alles wat we voor de rest hebben gezien vandaag, dus we gaan rechtstreeks naar Saint-Mere-Église.
De parachutist...
We komen nog best vroeg hier aan, rond een uurtje of 2/half3. Dus we besluiten hier het dorpje ook maar gelijk in te gaan i.p.v. morgenochtend. We kopen nog even een kaartje, wat wel gek is overigens. Voor 23 uur betaal je €10,- en voor 24 uur betaal je ineens €35,-. Je raad natuurlijk wel waar wij voor zijn gegaan, ja die 23 uur. Voor de camperplaats en het stadje hoef je namelijk niet langer hier te blijven. We lopen naar het stadje waar we op zoek gaan naar ‘de parachutist’.
Het verhaal gaat zo; De dropping van de parachutisten die tussen Utah Beach en Sainte-Mèr-Église moesten landen verliep niet zoals plan. Door een onnauwkeurige navigatie werden er veel in het moeras gedropt, waar ze zijn verdwaald of zijn verdronken. John Steele is de parachutist die op de kerk terecht kwam. De Duitsers hebben hem beschoten, maar raakte alleen gewond. Hij speelde voor dood totdat zijn maten hem aan het einde van de dag hebben gered. Ja aan die kerk hangt nu een parachutist en een pop, zodat je kunt zien hoe het er toen uitzag. Dit is wel het enigste interessante wat je hier kunt doen. Nou ja je kunt ook naar het Airborne museum, maar daar konden wij niet heen i.v.m. Sjef.
We wilden ’s avonds lekker gaan genieten van een diepvries pizza… Ja wilden, want de bodem van die van mij was te zacht waardoor het door het rooster heen ging. Dus die van Justin (zelfde merk) hebben we maar niet geprobeerd. Zo aten we uiteindelijk een wrap met kaas, ei en spek. Hadden we gelukkig nog! Het was inmiddels al half 10 dus we hebben nog even op onze telefoon gezeten en zijn ons toen maar klaar gaan maken voor het slapen.
Vrijdagmorgen staan we weer op tijd op. We doen het wel rustig aan, want we hebben de tijd. Nadat we alles hadden opgeruimd reden we naar het servicepunt. Een paar straten verder bij de ingang van de naastgelegen camping. Ja daar stonden al 2 campers te wachten… Hebben wij geen zin in dus we kijken bij de supermarkt wel even naar een andere plek. We gaan namelijk uiteindelijk naar de Vuurtoren van Gatteville en daar zijn geen diensten, gewoon alleen een parkeerplek. Na de boodschappen hebben we een plek gevonden wat nog 20 minuten rijden is, maar waar we gratis alles kunnen legen en vullen, top dus! Nadat we daar alles hebben geregeld zijn we nog eens 20 minuten gaan rijden naar de Vuurtoren. Het is gewoon een simpele plek aan het strand met een prachtig uitzicht op de zee en de vuurtoren. Ja die vuurtoren die is toch gaaf! Met zijn 75 meter is het een van de hoogste vuurtorens van Frankrijk.
Die vuurtoren, ja die kan je ook beklimmen, dat is dus ook wat wij gaan doen! Voor €3,- p.p. mag je de meer dan 300 treden beklimmen. Maar dat is het meer dan waard hoor, want wat een uitzicht heb je boven. Wauw! En wat wij ook nog hebben gezien, een zeehond! Gewoon dichtbij de kust ook nog eens. We zijn over de granietrotsen geklommen om te kijken of we er eventueel nog een konden spotten, maar het bleef er bij één. Het begon ’s avonds wel heftiger te waaien, dus de ramen hebben we toch al gauw dicht gedaan, voor het geval die kapot klapte. We brachten hier de nacht door met ik denk wel zeker 8 andere campers. Wel grappig natuurlijk en opzich geeft het je ook wel een fijn gevoel, dat je niet alleen bent. Morgen hebben we besloten om toch naar Le-Mont-Saint-Michel te gaan, omdat het nog een wat koelere dag is. Daarna wordt het rond de 30 graden en wil je niet met een hond in zo’n stad lopen met alleen maar smalle weggetjes, maar daar meer over in het volgende reisverslag. Doei! Liefs Justin, Renée & Sjef (Balou<3)
